Meble tworzące grupę indoor-outdoor wywodzą się z pomysłu Alexandra Girarda i Eero Saarinena, którzy szukali mebli harmonizujących z domem, który właśnie ukończyli dla Irvina Millera. Girard, którego jednym z zainteresowań jako architekta było ogrodnictwo krajobrazowe, narzekał, że chociaż istnieje dobry wybór mebli do wnętrz, nie ma nic, co mogłoby uświetnić atrakcyjne patia - i nie ma przyzwoitych mebli ogrodowych. Charles Eames zajął się tym problemem, aż pewnego dnia podczas lotu wpadł na pomysł aluminiowej konstrukcji ramy połączonej z materiałowym „siedziskiem”. Chciał opracować kształt podążający za naturalnymi liniami ciała, jednak nie jako twardą skorupę, ale jako sprężystą długość materiału rozciągniętą między dwoma podporami, które śledzą naturalną formę ciała. Wąski plastikowy pasek rozciągający się na całej długości materiału działa jako wzmocnienie. Eksperymenty z różnymi materiałami pokryciowymi zaowocowały później tapicerowaną konstrukcją warstwową składającą się z dwóch warstw „skóry Nauga” z cienkim wypełnieniem z pianki winylowej i okładziny winylowej zszytej w odstępach 1 7/8 cala przy użyciu techniki zgrzewania o wysokiej częstotliwości. Pierwotnie zaprojektowane do użytku na zewnątrz, pierwsze aluminiowe krzesła do masowej produkcji, są dziś używane wyłącznie we wnętrzach.