W przeciwieństwie do trendu dostosowywania mebli do siedzenia do wymagań ludzkiego ciała, George Nelson projektuje przedmioty do siedzenia z formalnego repertuaru spontanicznej, popularnej kultury codziennej. Kształty, których używał, były silnie stymulowane przez sztukę lat pięćdziesiątych. Jego symboliczne wypowiedzi promowały nową, bardzo swobodną formę siedzenia. Krzesło kokosowe Nelsona zostało zainspirowane skorupą orzecha kokosowego. Siedzisko składa się z plastikowej skorupy wzmocnionej włóknem szklanym z tapicerką. Trójnożna podstawa z rur stalowych jest stabilizowana za pomocą cienkich poprzeczek. Odnosi się wrażenie, że rama obejmuje unoszącą się, kołyszącą się formę i przytwierdza ją do podłogi.