Industrializacja, wraz z nowymi technikami produkcji i materiałami, zaczęła wypierać tradycyjne rzemiosło tokarskie i snycerskie w produkcji mebli. Na długo przed pierwszymi eksperymentami Michaela Thoneta z giętym drewnem, wykorzystanie żelaza doprowadziło do ważnych innowacji w tej dziedzinie. Już w 1736 roku producent uzbrojenia założony przez cara Piotra Wielkiego zaczął produkować duże ilości mebli wykonanych z żeliwa. Karl Friedrich Schinkel, pruski mistrz budowlany, również wykorzystał proces żeliwny do racjonalizacji produkcji mebli. To właśnie prace architektoniczne Schinkla przyniosły mu reputację jednego z głównych przedstawicieli niemieckiego „klasycyzmu”, ale jego praca jako projektanta mebli miała również ogromne znaczenie. Jego eleganckie interpretacje „klasyki” stworzyły projekty o formalnej surowości do różnych celów. Projekty Schinkla obejmowały nie tylko meble drewniane, ale także, na początku XIX wieku, dużą liczbę żelaznych stołów kozłowych, mebli ogrodowych i innych mebli.