Charles Eames i Eero Saarinen zaprojektowali w 1940 roku krzesło z nowym rodzajem trójwymiarowego siedziska ze sklejki na konkurs zorganizowany przez nowojorskie Muzeum Sztuki Nowoczesnej. Krzesło nie weszło do produkcji z powodu braku technicznego know-how. W tamtych czasach bardzo rzadko udawało się sprasować sklejkę w trójwymiarowy kształt. W kolejnych latach Charles i Ray Eames skoncentrowali się na opracowaniu procesu, który umożliwiłby kształtowanie sklejki zgodnie z ich życzeniem. „Krzesła ze sklejki” DCW (Dining Chair Wood), LCW (Lounge Chair Wood) oraz wersje z metalowymi nogami, a mianowicie DCM (Dining Chair Metal) i LCM były wynikiem tych lat eksperymentów. W 1945 roku Charles i Ray Eames ponownie zajęli się pomysłem siedziska wykonanego z formowanej sklejki, jednak nie znaleźli satysfakcjonujących rozwiązań. W konsekwencji odrzucili ideę wielofunkcyjnego siedziska i postanowili potraktować siedzisko i oparcie jako oddzielne, swobodnie przegubowe elementy, połączone ze sobą za pomocą szkieletu - ramy. Każdy komponent został zatem zredukowany do jasno określonej funkcji, którą spełnia przy minimalnym użyciu materiałów. Gumowe „amortyzatory” przyklejone do drewna umożliwiają połączenie siedziska i oparcia z ramą.