W 1940 roku Charles Eames i Eero Saarinen opracowali krzesło z nowatorskim siedziskiem ze sklejki uformowanym w trójwymiarową formę na konkurs sponsorowany przez nowojorskie Muzeum Sztuki Nowoczesnej. Nie było jednak możliwe wyprodukowanie tego krzesła na skalę komercyjną ze względu na nieodpowiednie metody techniczne. Rzadko możliwe było sprasowanie sklejki w trójwymiarową formę bez jej pękania lub rozszczepiania. W kolejnych latach Charles i Ray Eames skoncentrowali swoje wysiłki na opracowaniu nowej metody. Krzesła ze sklejki DCW (Dining Chair Wood) i LCW (Lounge Chair Wood) są wynikiem tych długotrwałych eksperymentów. W 1945 roku Charles i Ray Eames powrócili do pomysłu siedziska wykonanego z formowanej sklejki, jednak wyniki były niezadowalające. Zrezygnowali z wielofunkcyjnej skorupy i podzielili siedzisko i oparcie na oddzielne, swobodnie przegubowe elementy połączone kręgosłupem (ramą). Każdy element ma jasno określoną funkcję, którą optymalnie spełnia przy minimalnej ilości materiału. „Shock mounts” - gumowe krążki przyklejone do drewnianej powierzchni - łączą siedzisko i oparcie z ramą, która występuje w wersji drewnianej lub metalowej i w dwóch różnych wysokościach, jako krzesło do jadalni lub fotel wypoczynkowy.